هیئت حسنیه قم، محرم ۱۴۴۷ این نوحه، زبان شکرگزاری دل‌هایی‌ست که در میانه‌ی دنیا و روزگار، هنوز راه کربلا را گم نکرده‌اند. وقتی می‌گوید «شکر خدا که دلم...»، یعنی دل به جایی بند است که نام حسین (ع) در آن جاری‌ست. این نوحه روایت دلی‌ست که با همه سختی‌ها، هنوز زنده است؛ چون سینه‌زن و نوکر این درگاه است. این شکر، شکر نعمت عشق است؛ عشقی که تا ابد از دل نمی‌رود...