اثری از کربلایی علی‌اکبر حائری، اجراشده در شب چهارم محرم ۱۴۴۷ در هیئت حسنیه قم. این نوحه با صدایی حماسی و در عین حال عاطفی، روایت‌گر دلدادگی یک محب به امامشه؛ جایی که محب آرزوی همراهی با امام در لحظه‌های غربت و تنهایی رو داره. سبک اجرا و لحن کربلایی علی‌اکبر حائری، فضای حسینی مجلس رو با احساس و شور خاصی همراه کرده و دل‌ها رو به کربلا نزدیک‌تر می‌کنه.