شب ششم محرم ۱۴۴۷، هیئت حسنیه قم این نوحه با صدای پرشور علی‌اکبر حائری، روایت‌گر بغضی است گره‌خورده با غربت اهل بیت. در دل این زمزمه، صدایی از دل خاک کربلا بلند می‌شود که نه برای شکایت، بلکه برای بیداری است؛ صدایی که از رگ‌های بریده، گلوی خشکیده، و زخم‌های نگفته می‌آید. «چه صدایی دارم» فریاد مظلومیتی است که هنوز در گوش تاریخ طنین دارد...