شب هفتم محرم ۱۴۴۷، هیئت حسنیه قم این نوحه، ناله‌ی جان‌سوز دل‌هایی‌ست که از داغ حسین (ع) آرام ندارند. وقتی گفته می‌شود «داغت دمار از...»، یعنی آن مصیبت چنان سنگین است که قرار از دل و رمق از جان می‌برد. این مرثیه، سوگواره‌ی دلی است که با یاد تشنگی، غربت و مصیبت اهل‌بیت (ع) می‌سوزد؛ روضه‌ای که از دل برمی‌خیزد و شعله‌اش تا عمق جان می‌نشیند.